امروز تقریبا همه ی بیمارستان های خصوصی اطراف رفتم و اسم نوشتم . حالا هم آمده م کافی نت برای اسکن مدارک و ثبت نام طرح ...
در شهر خودمان احساس میکنم به ملکوت نزدیک ترم . حتی وقتی از شهر خودمان به روستا میروم بیشتر احساس نزدیکی به آسمان دارم و اگر از روستا هم به دل طبیعت بروم به تو نزدیک تر میشوم .
+ دو روز دیگر 25 سالم میشود .
دانلود : چه مردانی که سر هاشان نصیب عشقند...
به جز عشقش کجا راهی دگر بگیرند
أین یجدون طریقاً آخراً غیر عشقها
برای او هزاران بار اگر بمیرند
وإن افتدوها بحیاتهم آلاف المرات
گفت درنگ کنید
من آتشی دیده ام
شاید خبری بیاورم از آن
رفت.
و پیامبر بازگشت ...
این مطلب راصرفا جهت ثبت و یادآوری این روزهای سخت مینویسم . بالاخره خدمت مقدس (! ) سربازی تمام شد و در این مدت آنقدر نامرد دیدیم که مردی از یادمان رفت .حالا که چه ها بر سرمان آوردند بماند اما تا روز آخر و لحظه ی آخر تسویه هم اوج مرادنگی نظام را چشیدم.
حالا هم که کاملا متزلزل و نارآرم در تهران دنبال شروع طرح و در کنارش احتمالا کار در یک بیمارستان خصوصی هستم .
با تصور سختی هایی بیشتر از این به تهران آمدم و آمدم تا یک دوره ی یکساله بمانم . بعد از این یکسال اگر عمری باقی بود ، درباره ی ادامه ی راه تصمیم خواهم گرفت که بمانم یا بروم یا اینکه اگر قرار بر رفتن شد اصلا کجا بروم ؟ راستش آمده ام تا در این بی ثباتی که به سر خودم آورده ام به ثبات برسم .
امروز برای آرام شدن رفتم خیابان انقلاب را متر کردم . عاشقش شدم . برای اینکه درگیر این همه دویدن و شلوغی نشوم ، گزینه ی اشعار فاضل نطری را گرفتم ، گفتم با خودم هر روز یک غزلش را تا آخر وقت زمزمه کنم که دلم نرم بشود . کتاب موانع خوب زیستن با دیگران ، احمد اخوت هم به نظرم جالب آمد و خریدم که هر شب بخوانم شاید فهمیدم چطور میشود "من در میان جمع و دلم جای دیگر است"، شد !
متن پشت جلد کتاب موانع خوب زیستن اینطور نوشته :
توجه کردن به اسبابی که آرامش ، آسودن و لذت بردن از حیات را از میان ما بر می دارد ، و رها شدن از همه محدودیت هایی که زندگی ما و دیگران را در تنگناها فرو می برد . مساله ای غیرقابل چشم پوشی است . کتاب پیش رو با تمسک به آیه : " انّ کتاب الفجّار لفی سجّین " به تبیین چالش هایی میپردازد که زندگی انسان را به پستی گرفتار میکنند و با حبس در زندان پستی ها ، راه بیرون رفتن را بر او می بندند..
سفر بهانه ی دیدار و آشنایی ماست
از این به بعد «سفر» مقصد نهایی ماست
در ابروان من و گیسوان تو گرهی ست
گمان مبر که زمانِ گره گشایی ماست
خراب تر ز من و بهتر از تو بسیار است
همین بهانه ی آغازِ بی وفایی ماست
زمانه غیر زبان قفس نمی داند
بمان که «پر نزدن» حیله ی رهایی ماست
به روز وصل چه دلبسته ای؟ که مثل دو خط
به هم رسیدن ما نقطه ی جدایی ماست ...
* دلتنگم و محتاج دعای خیر ...
دور بودم
خیــــلی دور
و دیر آمدم
خیــــلی دیر
آنقدر دیر که حالا هم که برگشته ام
حرف مشترکی برای گفتن نداریم
آنقدر دیر که دیگر یکدیگر را نمی فهمیم
آنقدر جدا بودیم که مدت هاست در دو دنیای متفاوت زندگی میکنیم
و من مانند یک توریست به تماشای شما آمدم
و شما برایم یک نمونه ی جامعه شناسی شده بودید
و شما به من مثل دیوانه ها نگاه میکردید...
همه ی آن سال ها را دوری و سکوت پر کرده بود
سکوت و دوری؟
این دیوار هر روز بلندتر میشود
من پشت این دیوار فریاد میزنم
دعا میکنم
خودم را سرزنش میکنم
هی خودم را میخورم
امـّا ...
باز هم دور می مانم و ساکت!
خدایا دوست دارم آنگونه که تو میخواهی انتخاب کنم ، حرف بزنم ، بمانم یا بروم ، در یک کلام زندگی کنم ...
خودت میبینی حالا که برگشته ام ، نه تاب ماندن دارم و نه توان حرف زدن ...
تصمیم دارم باز هم بروم .
نمیدانم ... فکر میکنم تو از من میخواهی بمانم و رفتن هوای نفس من است .
ولی گاهی هم فکر میکنم ماندن آنقدر از من انرژی میگیرد که خودم را زمینگیر میکند .
لااقل دوست دارم روزی برگردم که به اندازه ی کافی قوی شده باشم . آنقدر که استقلال خودم تحت تاثیر هیچ نگاه و حرفی قرار نگیرد .
آنقدر که ...
در شرایط فعلی، بودنم یعنی تابع شرایط محیط شدن .
امیدوارم کمکم کنی تصمیم درست را بگیرم.
امروز داشتم به این فکر میکردم دلیل این سرگردانی اینست که جاهایی که میدانستم ، خودم را به آن راه زدم که حالا نمیدانم !
و جاهایی که میتوانستم ، کاری نکردم که حالا نمی توانم ...
قانون تو اینست :
جایی که میدانی ، عمل کن تا آنجا که نمیدانی به تو بیاموزم
و جایی که میتوانی ، دست به کار شو تا آنجا که نمیتوانی ، دستت را بگیرم ...
سادگی در مقابل پیچیدگی است
و آسانی، مقابل سختی و دشواری
زندگی ساده است ولی آسان نیست ...
فرمول زندگی پیچیده و طولانی نیست ولی عمل کردن به همین فرمول ساده، خیلی سخته.
رسول خدا گفت:
تَمامُ التَّقوى اَن تَتَعَلَّمَ ما جَهِلتَ وَ تَعمَلَ بِما عَلِمتَ
تنبیه الخواطر، ج 2، ص 120
تمام تقوا اینست که آنچه نمیدانی بیاموزی ،
و به آنچه میدانی عمل کنی .
همین !
+ احتمالا تا زمستون نباشم .
این حقیر رو از دعای خیرتون محروم نکنید.
یا علی !
سه سال پیش، تو اوج برد و باخت های عشقی دوستان، میثم پرسید اصلا چرا تو یکی تا حالا عاشق نشدی ؟
گفتم : آدمای بهتر از من زیادن... حاضر نیستم کسی که دوستش دارم به چیزی کمتر از بهترین برسه ،
اگرچه این همه ی علت نبود اما شاید مهم ترین علت بود...
+
اونقدر تو مسائل بقیه دخالت نمیکنم که میترسم فردای قیامت ، بگن خیلی بی تفاوت بودی...
فکر میکنم آدما با انتخاب هاشون همه ی دخالتی که قرار بوده انجام بدن یا قسمت اعظمش رو انجام داده ن !
دخالت اصلی آدم در نوع پوشش و رفتار همسرش در همون مرحله ی انتخابه، دخالت پدر در ادب فرزندش، محیط و الگوهایی هست که برای اون ساخته ، از ماهواره و شبکه های جم و فارسی وان و ... دختر محجبه در نمی آید یا اگر محجبه هم بشود احتمال با حیا شدنش خیلی کمه . ما قسمت اصلی دخالتمون رو قبلا با انتخاب هامون انجام دادیم ، در واقع ما قرار نیست دخالت کنیم ، شاید بشود اسمش را هدایت گذاشت ...
*أفمن یهدی الی الحق أحقّ أن یتّبع أمن لا یهدی الاّ أن یهدی فما لکم کیف تحکمون..
* انّ هـذه تذکرة فمن شاء اتّخذ الی ربه سبیلا.
مثه یه سایه همرات اومدم،
مطمئن شم که تو آرامشی ...
"قدرت" مساله ی اصلی بشر است.
آدم تا زمانی که قدرت ندارد ، مجبور است سر خم کند ، تابع شرایط باشد و آخر سر هم لا به لای تاریخ گورش را گم کند .
این سوال خیلی مهمی است که چطور میشود بر شرایط مسلط شد و حتی آن را تعیین کرد به جای اینکه تابعی از شرایط و جو حاکم باشیم . چطور میشود موثر بود نه متاثر ؟ لااقل اگر موثر هم نیستیم، تابعی از شرایط پیرامونی خود نباشیم ...
این قدرت از درون شروع میشود که از آن به عزت نفس تعبیر میشود اما دست پیدا کردن به جلوه های بیرونی و ظاهری قدرت هم به همان اندازه مهم و تعیین کننده است .
ماستطعتم من قوه ... هم در بعد شخصی و هم اجتماعی آن کارگشاست.
با این نگاه ، زهد از دست دادن دنیا و کنار گذاشتن آن نیست که این کار آدم های بی عرضه و ضعیف بوده و هست ، بلکه نداشتن دل بستگی به آن است . باید به قدر توان کوشید اما به قدر نیاز برداشت .
+ این مرخصی آخره . اگه همه چیز سر وقت درست بشه ان شاء الله اول آذر ، پایان سربازی این حقیر خواهد بود .
و این در عین حال که یه قدم به جلو و پشت سر گذاشتن یه مرحله ست ، نقطه ی عطفیه که زندگی بعد از اون مسئولانه تر خواهد بود . دیگر نه دانشگاهی مانده نه سربازی . من هستم و جهانی پیش رو ...
این مرخصی هم تمام شد،
دلتنگی ما تمام نمی شود ...
و آخر دعوانا ان الحمد لله رب العالمین!
