دیگرسو

تولستوی رمان کوتاهی داره با عنوان «مرگ ایوان ایلیچ»؛ به گمانم این کتاب خوب تونسته این تنهایی و غریبی رو به نمایش بذاره... اساسن زندگیِ ما آدم‌ها، روایت خانه‌به‌دوشی، تنهایی و غربته... و ما این غربت رو از اینجا به اونجا می‌بریم... گویی انسان غریبانه و در تنهایی پا به این جهان می‌ذاره، غریبانه و تنها زندگی می‌کنه و غریبانه و تنها از این دنیا رخت برمی‌بنده.

به قول شاملو:

کوچ غریب را به یاد آر

از غربتی به غربت دیگر

منکه با تنهایی مشکلی ندارم 

اما تو مشکلات، تنها بودن سختی رو دو چندان میکنه

هر کسی به یه نفر احتیاج داره که نصف شب هم بتونه بهش زنگ بزنه که بیاد کمکش :)