59. دست خدا

سال‌ها پیش یک‌روز به همراه بچه کوچکم از خانه بیرون آمدیم. چون این بچه مدتی بود بیرون نیامده بود، انگار همه چیز برایش تازگی داشت و مشغول تماشای اطراف بود و در همین حال دست خودش را در هوا می‌چرخاند تا دست مرا بگیرد. چون همه چیز برایش تازگی داشت، نمی‌خواست چشم از آنها بردارد. ولی دستش را هم مدام به دنبال دست من میچرخاند تا طبق معمول دست مرا بگیرد. کمی دستم را عقب کشیدم تا ببینم چکار می‌کند. بعد از مدتی، با کمی نگرانی برگشت نگاه کرد و جای دستم را پیدا کرد و دستش را به دستم رساند و باز مشغول تماشا شد. در آن لحظه خیلی از خدا خجالت کشیدم. گفتم من که وابستگی و احتیاجاتم به خدا از این بچه خیلی بیشتر است، ای کاش من هم هر روز صبح که ازخانه بیرون می‌آمدم دستم را می‌گرداندم تا خدا دستم را به خدا بدهم بعد مشغول تماشا بشوم ...



* استاد پناهیان

58. آدم رویاها

توی هری پاتر یه آینه بود که وقتی کسی جلوش می ایستاد آرزوها و آینده ی آرمانی ش رو تو اون میدید و محو سیر و گردش تو خیالات خودش میشد و از این وضعیت لذت می برد، چون فکر می کرد که واقعا هست...  عده ای بودند که سال ها جلوی همین آینه متوقف شده بودن و محو تماشای اون. 

مطمئنم خیلی هامون به این بیماری دچار شدیم...

+ 

ای مـردم من از دو چیـز در مورد شما می‌ترسم؛ هوا پرستـی و آرزوهای طولانی. 

پیروی از خواهش‌های نفس، انسان را از راه حق دور می‌کنـد و آرزوهای زیاد آخـرت را از یادِ انسان می‌بـرد.

* رسول الله .

57. آتشم به جان

فرار میکنم از ملتی معطل ما

کتابخانه ی ملی قرار اول ما

کمی نمیخندی تا که خوب دل ببری

و بعد می گویی: جز شما من از پسری...

و بعد میروی و چشم شهر بر راهت

درخت ها و حسودی به قد کوتاهت

مرور میکنم از دور لحن گرمت را

و احتمالا انگشت های نرمت را

به چشم هات، به ابروی برنداشته ات

اگر غلط نکنم موی تل گذاشته ات


                                              



نمیدونم این شعر چی داره ، اما به محض یک دور خوندنش حس عجیبی بهم دست داد. شاید صداقت و بی آلایشی که تو این بیت ها موج میزنه انقد جذبه داره ، یا لحن دلنشینی که همراهشه ؛ نزدیکیش به زندگی دانشجویی ... و حس فوق العاده ای که قابل وصف نیست .
خصوصا اگر همزمان این ترانه ی دکتر اصفهانی هم درِ گوشت بخونه

                           " جان من کجایی کجایی که بی تو دل شکسته ام
                                                                              سر به زانوی غم نهادم به گوشه ای نشسته ام
                                           آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا
                                                                             مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا "
        

56. برادر مرگ

مُردم ؛ شاید چندین بار ! یا اینکه قرار بود بمیرم؛ نمیدونم چرا همش دنبال کاغذ و چیزی بودم که باهاش بنویسم و محاسبه ی نفس کنم  . چندین بار از یه پیرمرد مصالح فروش از رسیدها و کاغذاش میگیرم و میرم به سمتی که خیلی حس میکنم شبیه یه زمین بی کران و بیابونی بود . هراسون از خواب  میپرم، ساعت 5:25 دقیقه س ،  بلند میشم و میام نماز میخونم .


                                                


با شنیدن صدای امامِ دلِ استاد پناهیان آروم میگیرم ...


                                       + در فکر تو تا میشوم، در شور و غوغا میشوم

                                
                                                 میمیرم از کوه غمت، شب ها که تنها می شوم...

55. مــــــــــاه !

جز خسوف روی ماهت اتفاقی شوم نیست

 میپرستم ماه را ،از سجده ام معلوم نیست ؟

آنقَدَر با سرعت این "عاشق شدن" رخ داد که

صحنه ی آهسته اش هم آنچنان مفهوم نیست !

                                                          

54. من رروشنفکر هستم !!!

 سلسله برنامه های نمایش نقد و بررسی فیلم های ایران وجهان عصرسه شنبه 11  شهریورماه با نمایش فیلم « آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» و با حضور بهروزافخمی کارگردان فیلم، مرجان شیر محمدی نویسنده، سید جمال ساداتیان تهیه کننده و جواد طوسی منتقد سینما در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد.

 

                                                   

در قسمتی از این نشست بهروز افخمی با بی شرمانه خواندن برخی ژست های روشنفکری در جامعه فیلم سازی ایران گفت: این نوع فیلم سازان با پیچیده کردن فیلم های خود سینما را شبیه به معلم کرده اند و بسیاری از اقشارمختلف جامعه را از سینماها بیرون انداخته اند و بین خودشان هم به محافل مُقَپز به معنی قمپز درکن تبدیل شده اند؛ که به اعتقاد من این مسئله مانند یک بیماری بین خودشان درحال رد و بدل شدن است.

 

این کارگردان سینما با انتقاد از برخی فیلم سازان گفت: برخی با پیش فرض اینکه می خواهند فیلمی بسازند که در آن فلسفه بافی کنند و یا معلم گروهی باشند. در حالی که برای من قصه گویی هدف نهایی است.

* منبع : خبرگزاری فارس