عمر هر انسانی ، به تعبیر قرآن کریم به اندازه ایست که در آن برای کسی که اهل ذکر است ، تذکر حاصل شود .
در این زمان خاص است - که بر اساس نوع اعمال انسان و نه صرفا یک زمان تصادفی - هنگام مرگ فرا می رسد .
نُعَمِّرْکُمْ مَا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ ...
* تاریخ تمدن و ملک مهدوی - محمد مهدی همایون
the Birth
رابطه ی ما با حضرت حجت از اضطرار و "تنها راه حل" بودن تقلیل یافته به رابطه ی محبتی ؛ آنهم وقتی عمیق میشوی می بینی گاهی بعضی جوری دعا میکنند که انگار وقتی دعای فرج میخوانند در واقع دارند برای امام زمان دعای خیر میکنند ، نه خودشان .
امام زمان در معادلات زندگیِ من نه تنها جایی ندارد ، بلکه با ورود او به عرصه ، همه ی معادلات به هم می ریزد . همین میشود که عافیت طلب می شویم و بیشتر از فرج او ( که فرج زندگی های گره خورده و کور خودمان است) برای حوائج ریز و کوچک خودمان ضجه می زنیم و برای او دعای دسته جمعی را مثل یک سرود هماهنگ می خوانیم . زندگی ما چیزی کم ندارد ، چیزی را گم نکرده ایم تا برای پیدا کردنش هستی را زیر و رو کنیم . در بهترین حالت با خودمان می گوییم شاید اگر این جمعه بیاید زندگی ما هم سر و سامانی بیابد ، شاید!
دیگر اینکه در سوریه و یمن و نیجریه و اینطرف و آنطرف عالم این همه انسان مستضعف هستند که با او ، فقط با او به کرامت انسانی میرسند برایم اهمیتی ندارد .
+ این روزها به این فکر میکنم که این پیرمردهای هفتاد هشتاد ساله که دیگر وقت رفتنشان رسیده ، شبیه همین دانشجوهای فارغ التحصیل هستند که همه ی ورودی های آنها یکی بعد از دیگری به شهر خودشان رفته اند ، آنها هم امروز و فردا باید جمع کنند و برای همیشه بروند . حواسمان به پیرمردهای توی پارک ها باشد ، احساس میکنم غمگین ترین آدم های زمین هستند ...
+ روزهایی بود که وقتی قدم هم میزدم با خودم تصور میکردم ، حضرت حجت کنارم قدم میزند ، به خاطر همین در قدم هایی که برمی داشتم هم دقت میکردم . اسمش را گذاشته بودم ، زندگی با امام !
+ دوستان لطفا آدرس وبلاگ هاتون رو بذارید ، شاید تا مدتی ننویسم ، امّا از اینکه نوشته هاتون رو بخونم ، خوشحال میشم .
خواستم چند روز پیش این مناجات رو بذارم که تو غروب های آخر ماه شعبان بشنوید و لذت ببرید ، وقت نشد .
اما به نظرم این شب ها هم میشه این مناجات زیبای شعبانیه رو شنید و لذت برد ...
+ به نظرم کسانی که زبان عربی رو متوجه نمیشن ، قسمت زیادی از لذت ماه رمضون و مناجات های شبانه رو از دست میدن .
من درد خودم را میدانم !
من میدانم که دارم به جهنم می روم!
این خوب است یا بد ؟
زندگی بر خلاف تصوراتمان ( نه تفکراتمان ) آن قدر ها پیچیده نیست .
البته باید زندگی را جرعه جرعه بنوشیم تا احساس خفگی بهمون دست نده .
نباید خودمان را در کل زندگی غرق کنیم ؛ باید جرعه جرعه زندگی را به پیش ببریم.
نیازی نیست که هفتاد سال آدم خوبی باشید . کافی است از نماز صبح تا ظهر سعی کنید خودتان را با گناه مسموم نکنید . فقط همین چند ساعت . آیا واقعا سخته ؟
بعد از آن البته مجددا شانس زندگی به شما داده میشود اما در مرحله ای بالاتر ... این بار باید سعی کنید از نماز ظهر تا نماز عصر زنده بمانید ! به نظر کار سختی نمی آید .
شما در هر نماز شانس مجددی برای زندگی پیدا میکنید و این یعنی تولدی دوباره .
و باید تمام هم و غمتان این باشد که تا نماز بعدی زنده بمانید ( با گناه مسموم نشوید ؛ به دیگران مهر بورزید و ... ) بعدش اگر عمری باقی بود که چه بهتر و اگر نه هم که خسته نباشید ! وقت استراحت است ...
