وَأَنذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ ...
گاهی برای ساختن یه بنای ارزشمند باید سال های سال وقت گذاشت ؛ اما برای خراب کردن اون شاید دو شب هم کافی باشه ... خدا به داد کسی برسه که دو سه سال تموم بیفته به جون بنای وجودش ... چه سقـــــــــــوطی میکنه ؟؟! برای شروع مجدد ( البته اگه شانس بیاره و شروع مجددی در کار باشه و غرق نشه اون پایین مایینا ) باید از منفی ِ "خیلی" شروع کنه و یواش یواش آجر روی آجر بگذاره و مواظب هم باشه که مبادا این دست و دلی که به گناه عادت کرده دوباره خشتی رو نلرزونه و باز game over نشه ...
فکر می کنم وجود آدمی از این هم ظریف تر باشه ... اونقدر نازک و شیشه ای که وقتی انسان سال های سال تلاش میکنه تا عروج میگیره و بالا و بالا تر میره ؛ یه سنگ کوچیک گناه کافیه تا تمام این برج شیشه ای رو خورد و خاکشیر کنه و انسان یه سقوط نجومی رو تجربه کنه ( اللهم اغفر لی الذنوب التی تهتک العصم ) حجابی است بین بنده و پروردگارش ، حجابی از عصمت و پاکی ، از جنس شرم و حیا ... نازک ِ نازک ! و گناهان ی هستند که خیلی راحت این پرده رو می درند و بنده رو در برابر مولای خودش بی آبرو میکنند و همین میشه که :
گویند کریم است و گنه می بخشد ... گیریم ببخشد ز خجالت چه کنیم ؟!!
امیر المومنین می فرمایند : گناه نکردن آسان تر از توبه است ! قضیه خیلی جدی است ... جدی تر از آن همه قصه ای که حالا مد شده و همه از رحمت خداوند میگن ... اصلا خنده داره که بعضیا توبه رو اونقدر به جَوون مردم آسون نشون میدن که بنده ی خدا ترغیب میشه بره گناه رو تجربه کنه ( پیش خودش هم میگه خدا که میبخشه ، من اینبار اینکارو انجام میدم بعدشم توبه میکنم ... صاف ِ صاف ... صفر ـــ صفر ... تازه یکی هم به نفع من که خیلی منت گذاشتم توبه کردم ) ای دریغ و حسرت !!!
توبه یه چیز دو طرفه است ... حتی اگه بخشش خدا رو برای اون گناه قطعی در نظر بگیریم ، اما چه کسی "تویی" که خودت رو توی لجن گناه پرت میکنی رو تضمین میکنه که برگردی و توبه کنی ؟؟؟ به هزار تا اما و اگری میرسیم که خیلیاش دست تو نیست ...
یادمون باشه شیطون ۶۰۰۰ سال که معلوم نیست دنیایی ِ یا اخروی بندگی ِ خداوند رو کرده بود ... خیلی خیلی مقرب بود . آجر روی آجر گذاشته بود به مدت شش هزااااااااااار سال تا به اونجاها رسیده بود ؛ یه گناه به خاک سیاهش نشوند ... با سرعت مافوق نور با مغز پخش شد کف زمین که نه ... ته ِ ته جهنّّّّم !
حالا بماند که باید روی مبارکت هم از سنگ پای قزوین بدتر باشه که از رو نری و بیای جلوی خدا و بخوای از عشق و محبت باهاش حرف بزنی ... بخدا آدم سر نماز خجالت میکشه جلوی خدای بزرگ خویش بایسته و یادش بیفته به این آیه ی شریفه که :
یا ایها الانسان ( وقتی که داشتی اون همه گناه رو مقابل نگاه خدای خوب و کریمت مرتکب میشدی و همه ی ما داشتیم می دیدیمت ) ما غرّک بربّک الکریم ؟؟؟
چه جوابی میشه داد ... جز اینکه سرتو بندازی پایین و با اشک و حسرت رکوع و سجود بری و به پاش بیفتی اونقدر گریه کنی که ... بعید میدونم بتونی تا آخر عمر تو چشای خدات نگاه کنی و راحت باهاش حرف دل بزنی !
به قول یه بنده خدایی که میگفت : گناه نکن ! گنـاه نکن !! گنــــاه نکن !!! اگه گناه کردی ... اگـه گناه کردی ... خب اگه گناه کردی چیکارت کنم دیگه ؟؟! خراب کردی رفت همه چیزو ... دیگه چیکارت کنم من ... چی بگم به تو آخه ؟
