من شارلی نیستم .
ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻏﺰﻩﺍﻡ، ﻣﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮﻣﻪﺍﻡ،من کودک حلبچه ای که با بمب شیمایی ومیراژ شما کشته شد، ﺯﻣﯿﻦﺳﻮﺧﺘﻪﯼ ﺯﯾﺮ ﭼﮑﻤﻪﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽﻫﺎﯼ ﻣﺼﺮﻡ، ﻣﻦﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺮﺍﻗﯽﺍﻡ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥﻣﺘﻤﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﻭﺯ، ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﻪﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺭﺍﺁﺗﺶ ﺯﺩﻧﺪ ... ﻣﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎﯼ ﻣﺮﮐﺰﯼﺍﻡ ﮐﻪﺗﻮﺳﻂ ﻭﺣﺸﯽﻫﺎﯼ ﻧﺼﺮﺍﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ ﺳﻮﺭﯾﻪﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩﺍﻡ ... ﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ ﻫﯿﭻ ﺷﻤﻌﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻫﯿﭻﮐﻤﭙﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﻫﯿﭻ ﺍﺷﮑﯽ ﻭﻟﻮ ﺭﯾﺎﮐﺎﺭﺍﻧﻪﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﯼ ﻫﯿﭻ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽﻟﻐﺰﺍﻧﺪ ... ﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻋﺮﺍﻗﯽﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺳﻮﺀ ﺗﻐﺬﯾﻪﺍﻡ ... ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯﺟﻨﮓ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻭ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎﺭ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻏﺬﺍ ﻭﺩﺍﺭﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ... ﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﮐﺎﺭﯾﮑﺎﺗﻮﺭ ﻫﯿﭻ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﯼ ﺭﺍﻧﮑﺸﯿﺪﻩﺍﻡ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﻭ ﺭﯾﺎﮐﺎﺭﺍﻧﻪﯼﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻭ ﻫﻤﻪﯼ ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻀﺤﮏ ﺍﺷﮏﻫﺎﯼ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪﯼ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺎﻟﺖﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻤﺪﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻧﺪ ... ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ .. ﻣﺠﻠﻪ ﺷﺎﺭﻟﯽ ﺍﺑﺪﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﺭﺍﮐﯿﺮﯼ ﻣﻨﺘﺸﺮﻣﯽﺷﺪ . ﻫﺎﺭﺍﮐﯿﺮﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﮊﻧﺮﺍﻝ ﺩﻭﮔﻞ ﺭﺋﯿﺲﺟﻤﻬﻮﺭ ﺍﺳﺒﻖ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪ . ﭘﺮﺳﺶ : ﻣﺮﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﯿﺎﻥ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ؟
