همه ی غم های ما آدم ها از دل بستن به چیزهای فانی شروع میشه ...
وقتی که خدا و دوستانش می گویند حب الدنیا راس کل خطیئه ... نه از آن روست که به عشق ما نسبت به دنیا حسادت کنند که چرا آنها را گذاشته ایم و چسبیده ایم به دنیا ... بلکه به این خاطر است که دنیا و ما فیها شایستگی دل بستن و تعلق را ندارند چرا که ما ابدی هستیم و امتدادی داریم و آنها فانی هستند و از دست میروند . خدا میخواهد ما شاد زندگی کنیم به همین خاطر هم همان اولش ریشه ی غم را می زند و هشدار میدهد ...